“Alle wetenschap is ervaringswetenschap,

alle theorie is ondergeschikt aan de waarneming,

een enkel feit kan de macht hebben

een heel systeem te doen vallen."

- Frederik van Eeden -

Gedurende de tweede helft van de 20^ste eeuw hebben de genetische en biochemische paradigma's een grote invloed gehad op de biowetenschappen. Desondanks is er de afgelopen decennia een nieuwe tendens ontstaan binnen het onderzoek dat probeert de dynamiek van de fysiologische mechanismen in het lichaam te begrijpen. Deze mechano-biologische evolutie versnelt de laatste jaren. Verschillende nieuwe  concepten zoals de “Tensegrity” theorie van Donald E. Ingber en de  Constructale optimalisate regel zijn ontstaan met gloednieuwe begrippen als mechano-regulatie en mechano-transductie die een dominante rol spelen.

Na de "genomics" hier komt het "mechanomics" paradigma!

Ik denk dat de opkomende kennis over het concept van mechano-biologische regulatie en de continuïteit ervan op de verschillende hiërarchische macro-micro-(nano?)-niveaus fundamenteel zal blijken voor een beter begrip van de diepgaande impact van een authentieke osteopathische benadering.

In deze context gebruik ik het neologisme: "osteopathische mecano-regulatie".

De uitspraken van A.T. Still "de structuur heerst over functie" en "de suprematie van vloeistoffen" vinden in deze evolutie een wetenschappelijke concretisering. Homeostase en welzijn zijn mede afhankelijk van de kwaliteit, stabiliteit en dynamiek van de verschillende structuren, weefsels en vloeistoffen. Inherente reciproke bestanddelen creëren en handhaven een globale, hiërarchische "voorspanning" in en tussen de verbonden strukturele netwerken. Het lijkt logisch, in deze architecturale recursie, dat de deugdelijkheid van de stroomopwaartse mechanodynamische macroprocessen zich, stroomafwaarts, zal weerspiegelen in de functionaliteit van zowel de „tensegriteit“ als de cellulaire mechanogevoeligheid en bijgevolg van de mechanotransductie.

De mechanobiogische trend veronderstelt een diepgaande overweging van de essentiële invloeden op de controle van de biologische functies, de etiologie van functionele stoornissen en de adequaatheid van een aantal behandelingen.

Met het mechanobiologische paradigma zal blijken dat de dynamiek van fysiologische parameters van elke vloeistof en van elke anatomische structuur systemisch, complementair en synergetisch reageren. Terwijl elke anatomische structuur een dysfunctionele factor kan worden, kan deze ook functioneren als therapeutisch medium voor de start van een osteopathische mechanoregulatie.

Voor osteopaten en hun patiënten is dit een dagelijkse empirische realiteit.